Wat ik om me heen zie en wat me steeds meer verbaast is dat mensen steeds makkelijker iets aan hun lijf laten doen, omdat het van zichzelf niet mooi genoeg zou zijn. Ik heb het dan niet over noodzakelijke operaties, maar om plastische chirurgie omdat het mooier moet.

Wat ik me erbij afvraag is: word je er nou werkelijk gelukkiger van? Als ik ontevreden ben over mijn lichaam, ben ik dan ineens een tevreden mens na een operatie? Of zie ik dan weer andere dingen waar ik niet tevreden over ben?

Hoe zou het zijn als je gewoon rustig en tevreden naar je lichaam kunt kijken? Naar je rimpeltjes bij je ogen die komen omdat je zo hartelijk kunt lachen. Of die andere rimpeltjes die je hebt gekregen omdat je je zorgen maakte om een dierbare zieke. En kijk eens naar je handen: sterk en gespierd, met littekens misschien en vlekjes of wat dan ook, wat hebben ze al die jaren hard gewerkt en veel gedaan voor je. Je voeten zijn geen zachte babyvoetjes meer, maar weet je nog waar ze je hebben gebracht? Zoveel kilometers gelopen, op zoveel mooie plekken geweest, wat is dat genieten.En je buik is niet meer zo plat en strak als toen, maar warm en zacht en je kinderen vleien zich er graag tegenaan. Je borsten zijn zachter en staan niet meer fier overeind, maar je hebt je kinderen er liefdevol mee gevoed en jij en je partner genieten ervan tijdens het vrijen. Je ogen, wat hebben ze veel gezien. Er schuilt zoveel wijsheid in, zoveel leven. Wat een diepte.

Als je met deze ogen, deze wijze ogen eens kijkt naar je lichaam en naar wat het heeft meegemaakt. Je lichaam laat je zien wat het heeft meegemaakt. Kijk er eens met milde ogen naar, dat is wat je lichaam verdient. Zachte, liefdevolle acceptatie van wat er is.
Heb je lichaam lief.

Mijn artikelen →

Jolanda Baan